Er was eens een meisje van 16 dat wilde weten hoe ze nu juist met gevoelens moest omgaan.

 

Er was eens een meisje van 16 dat wilde weten hoe ze nu juist met gevoelens moest omgaan. Want dat leek een onoplosbaar vraagstuk. Elke persoon die ze deze vraag stelde vertelde een helemaal ander verhaal en helemaal andere wijsheiden. Het meisje begreep dat de zoektocht niet gemakkelijk ging zijn en raakte gefascineerd in een eenduidig antwoord.

Dat meisje ben ik, 34 jaar later.

Na jaren passioneel zoeken naar antwoorden op de meest gestelde emotionele vraagstukken begreep ik plots de basis van emotionele gezondheid. Het is niet 1 pijler, ook niet 2, maar 3.  En ze zijn alle drie super belangrijk. Ze gaan een beetje van gemakkelijk naar moeilijk. Maar ze zijn onderling inwisselbaar. Hoeven niet, maar mogen in volgorde geoefend worden. Zorgen voor structuur, diepgang en geluk. Wijzen de weg in een verwarrende wereld.

Deze 3 pijlers, met elk 2 vaardigheden om te masteren, zijn de basis om elke neurose te genezen en je opnieuw goed en gelukkig te voelen. De enige moeilijkheid is, dat om ze te masteren, je ze niet enkel dient te begrijpen, maar ook te oefenen. Liefst dagelijks of zoveel mogelijk.

Het is zoals elke vaardigheid en elke sport. Je kan wel weten hoe je het moet doen of moet zien, maar als je niet oefent, zal je het je nooit eigen maken. Het zijn vaardigheden die ingesleten dienen te worden zodat ze je oude gewoonten vervangen.

Wat zijn juist deze pijlers en vaardigheden?

1.       Juist zorgen voor je zenuwstelsel

·       Jezelf vertragen

·       Je zenuwstelsel ontspannen

2.       Juist denken

·       Je filters loslaten en intenties zetten

·       Jezelf kennen en volgen

3.       Juist voelen

·       Naar jezelf luisteren en ontladen

·       Je emotionele wonden helen

 

Kende je ze al allemaal?

Hoeveel tijd maak jij om voor je emotionele gezondheid te zorgen, laat ons zeggen per week?

Het gevoel, gelukkig zijn, is een goede graadmeter om te weten hoe gezond je bezig bent met je emoties. Gelukkig of tevreden zijn vertelt je hoe sterk je staat in deze drie pijlers of zes vaardigheden. Hoeveel tijd je spendeert in het juist zorgen voor je zenuwstelsel, denken en emoties. Hoeveel tijd spendeer jij aan jezelf ? Of ben je voor je emotionele gezondheid afhankelijk van anderen?

Alle wijsheid zit nochtans in jezelf indien je leert te luisteren. Zo ontdekte ik.

Deze pijlers wil ik jullie heel graag leren kennen. Zo kunnen ze je leiden in je dagelijkse emotionele gezondheid of wanneer je het moeilijk hebt. Hiervoor ontwikkelde ik volgende tools:

De gratis weggever kan je downloaden voor je eerste kennismaking met mijn manier van werken. Bekijk dit mooie boekje en maak werk van de oefeningen. Een eerste bewuste kennismaking met jezelf.

De drie pijlers van geluk eindigen met verbinden met je emoties. Het boek Geluk(t) legt uitgebreid uit hoe. Hoe begrijp je de taal van je emoties juist? Wat kan je hiervoor allemaal doen?

Het boek over de drie pijlers van geluk is nog in ontwikkeling en zal in 2025 in alle boekhandels te vinden zijn. Tot dan kan je reeds starten met de praktische gids . Waarin de samenvatting van de drie pijlers van geluk te vinden zijn.

 

Enjoy

 

Eerste ervaring

 

Het was misschien niet de eerste keer, maar het is de eerste keer die ik me heel duidelijk herinner.  De eerste keer dat ik uit mijn hoofd, in het Zijn schoot. 

Het was in Engeland, op een motortreffen, gek genoeg.  De dag ervoor hadden we naar optredens geluisterd en met de lokale mensen gesproken.  Lekker uitgeslapen in de tent en een aantal uur om te luieren.  Dit treffen is op een schiereiland, met overal rondom de zee, ook aan onze kampeerplaats.  Mijn toenmalige partner en ik gingen daar wandelen.  Op mijn vraag, ik wandel super graag.  We wandelden langs de kustlijn, er was heel weinig volk daar.  Zo goed als alleen bespraken we een paar dingen en keken we de verte van de zee in.  Stappend. 

Plots gebeurde er iets.  Ik werd getrokken uit mijn lichaam, ik zweefde boven de zee.  Niet ver weg, gewoon dichtbij.  Ik was plots een observator en geen deelnemer meer.  Ik keek naar mijn handen, mijn lichaam alsof het de eerste keer was.  Ik voelde een beetje verbazing maar vooral een intens, diep geluk.  En vreugde.  Mijn hart sprong over van de schoonheid rondom me.  De zee zo prachtig, zo diep, zo intens mooi.  Ze blonk alsof ze speciaal voor mij daar was gelegd, enkel maar om me gelukkig te maken.  De zon scheen, de golven speelden en ik hield zo van alles daar.  Van het zand, het water, de lucht, de wind die me streelde, de wolken, en ja, zelfs de andere mensen die op het strand wandelden.  Alles was zo mooi en zo diepgaand goed.  Ik kon me niet meer herinneren waarom we aan het praten waren.  Alles leek zo onbelangrijk. Alles in mijn hoofd leek zo banaal.  Gedachten waren lachwekkend.  Mijn zorgen waren zo klein en gewoon totaal niet aan de orde.  Terwijl ik in verbazing, als gelukkige observator, stond te kijken werd mijn drukke hoofd stil.  En ik wist: alles is perfect zoals het is.  Altijd.  Het hele universum is liefde en is hier om te geven, alles te geven wat maar nodig is, alles wat nodig is om gelukkig te zijn.  Ik voelde haar liefde door me heen stromen en overal waar ik keek zag ik haar.  In de vogels, in de mensen, in het zand maar vooral in de zee.  Ik kon me gewoonweg niet meer voorstellen dat ik me ooit druk had gemaakt over iets.  Waarom toch?  Waarom deed ik mezelf zoveel lijden aan?  Ik moest een beetje lachen.  Een vreugdevolle giechel steeg omhoog toen ik besefte dat ik me altijd zo kan voelen, als ik me tenminste niet met die stomme gedachten zou bezig houden.  Alles wat ik ervoor dacht leek zo belachelijk onbelangrijk. Dit was geluk, dit was echt, dit was een overstijgen van mijn gewone zelf naar een betere versie van mezelf.  Hier wilde ik blijven.

Dit gevoel heeft uren aangehouden.  Heb de verdere dag in gelukzaligheid doorgebracht.  Ik denk nog een stuk van de volgende dag ook.  Toen we terugreden barstte mijn hart bijna van liefde.   Echter de dagen erna, in het gewone leven, sijpelde dit gevoel langzaam weg.  Tot ik weer mijn normale zelf was.  Met mijn zorgen, mijn angsten en vooral mijn kritische en veeleisende blik op mezelf.  Ik leefde weer onbewust.  In mijn negatief gekleurde filter in mijn hoofd.  Maar de herinnering bleef.  Ik wilde hier opnieuw naartoe.  Elke dag, elk uur, altijd.  Maar hoe? 

Eerst vermoedde ik dat dit enkel mogelijk was aan de zee.  Ik dus maar elke vakantie vragen om naar de zee te gaan.  Hoe dichter hoe liever.  Soms kwam dit gevoel opnieuw, heel af en toe.  Maar meestal niet. Toch verlangde ik naar dit heerlijke observator zijn en los te komen van mijn gedachtewereld.  Dit was het begin van mijn zoektocht dagelijks in deze flow te geraken.  Dit boek het resultaat ervan.  

Heb jij ook al zulke momenten meegemaakt? Kortdurend of langdurend?  Wil je deze met me delen en je verhaal opschrijven? 

De mens, verdwaald in het doolhof van zijn brein?

 

Elke dag zie ik mezelf en anderen worstelen in het doolhof van ons brein.  Het lijkt wel of we erin gevangen zitten en er ons slechts met de grootste moeite uit kunnen bevrijden.  Bovendien is het een bijzonder uitgebreid doolhof, groot en altijd verder uitdeinend.  Dit doolhof is zo groot dat velen onder ons zelfs niet eens weten dat ze in een doolhof zitten en er een wereld is buiten. 

Indien we geluk hebben, is er een moment dat we plotseling uit het doolhof schieten.  Meestal veroorzaken we dit niet zelf, maar is het bij gratie.  Zoals het moment dat ik me realiseerde dat ik door mijn ogen kijk en iedereen anders door de zijne, dat anderen iets helemaal anders zien dan ik.  Meer nog, we weten zelfs niet eens zeker of we kleuren hetzelfde zien en ervaren als de ander.  Maar het kan ook tijdens een strandwandeling zijn, of bij het bekijken van het spel van kinderen, of in de ogen van ons huisdier, of door een pijnlijke ziekte.  Plots schieten we eruit.  Worden we wakker uit de hypnose van het doolhof en beseffen we dat we droomden.  Dat we in een doolhof leefden die de echte wereld niet is.  Maar een netwerk van gedachten, overtuigingen en conclusies, die veranderen in de loop van je eigen leven en die, zeker voor een ander, helemaal anders zijn.  De momenten, dat we uit het doolhof geraken, zijn heerlijk.  Plots in het Nu, zuiver zien en ervaren in je zintuigen, zonder de filter van ons brein, is een heerlijke en vooral mooie ervaring, waar alles ok tot fantastisch is.  Wakker in jezelf zijn geeft vrede en nieuwsgierigheid, net zoals op vakantie gaan op een plek waar we nooit eerder waren.  Het smaakt naar meer.

Maar toch zakken we opnieuw in dit net van ideeën die ons overspoelen en ons mee nemen in een fictieve wereld, waarin we alleen maar zien wat ons brein ons laat zien.  Door een dikke mist van overtuigingen zien we de wereld, een wereld die ons vaak ongelukkig lijkt te maken.  Lijkt ongelukkig te maken?  Zonder deze mist, als we de wereld zuiver zien, is alles veel mooier en gemakkelijker en vaak Nu minder erg.  

Laat ons eens bekijken in welke uithoeken van het doolhof we kunnen vast geraken:

·         * Niet goed genoeg zijn

Deze uithoek is bijzonder pijnlijk als we erin verzeild geraken.  Alles wat een ander zegt, of niet zegt, doet, of niet doet, kan een bewijsstuk zijn.  Uren, dagen, weken zijn we bezig bewijzen te verzamelen voor onze vermeende (on)waardigheid, als mens, als kind, als ouder, als werknemer, ….  Het maakt ons gek in ons hoofd om het niet te weten en elke dag te wisselen van mening.  We werken soms heel hard en geraken overweldigd.  We putten onszelf uit te bewijzen aan de ander dat we toch goed genoeg zijn, maar de strenge criticast in ons hoofd is nooit tevreden en vindt steeds weer nieuwe argumenten waarin we (mogelijks) falen. 

·        * Angst (algemeen)

Ons brein ziet doemscenario’s, overal en op elk thema.  In een zaal kunnen we niet zomaar buiten geraken, of met de auto raken we vast op bruggen, het vliegtuig stort neer, je kind verongelukt met de fiets, je partner wordt ontslagen, je ouders worden ziek, je zal sterven aan corona, je huis is niet hygiënisch genoeg, je kinderen zullen geen partner vinden, je kleinkinderen nooit afstuderen, … de wereld is een gevaarlijke plaats, waar alles door een filter wordt waargenomen en dankbaarheid voor wat we wel hebben, vergeten wordt.

·       *  Angst iemand te verliezen of dat de ander niet goed genoeg is voor mij

Op nummer drie van de meest voorkomende doolhof spiralen staat: ik voldoe niet als partner, of de ander voldoet niet voor mij.  We blijven maar argumenten verzamelen voor of tegen onze partner.  Het gaat van doemscenario’s waar onze partner anderen liever heeft, tot de angst om een partner te kiezen die niet goed genoeg is in de ogen van anderen.  Deze argumenten kunnen ons hele leven beheersen en ook dat van onze partner. Tot deze er genoeg van heeft en de handdoek in de ring gooit. Wat we net niet wilden, overkomt ons. 

·      *   De wereld overtuigen

Soms zien we dingen in de wereld die we niet ok vinden. Waar we wakker in zijn en het lijden zien dat veroorzaakt wordt door in het denken te leven.  Zo zien we het lijden in de ogen van kinderen als ouders tegen hen roepen, het lijden van de natuur als er vergif wordt gebruikt, het lijden van dieren als ze hun lichaam moeten afstaan om buiken te vullen, het lijden van niet-blanke mensen alsof ze niet goed genoeg zouden zijn of het lijden van mensen die op mensen verliefd worden, zelfs als ze van hetzelfde geslacht zijn.  Het is goed om dit zien te leven en zelf te volgen.  Zelfs om deze overtuiging op de kaart te zetten op een respectvolle wijze.  Maar het is niet goed om onszelf te kwellen dat we anderen moeten overtuigen, hen moeten uit de doolhof te halen, hen moeten verplichten te zien.  En regelmatig het gevoel te hebben te falen.  

·        * De vertragers

We hebben twee vertragers die ons doen vastlopen in een hoekje, terwijl we denken dat het de uitweg is: de ‘ik kan het niet’ en de ‘ik ben slecht bezig’.  Als je bij gratie wakker geworden bent, komt het verlangen om altijd bewust aanwezig te zijn en daarmee ook je zelfsabotage.  De angst niet te weten, of niet te kunnen, uit de verhalen in je hoofd te stappen, is een sterke saboteur.  Vooral tijdens de nacht kan die ons soms helemaal in de ban houden.  Zo maken we onszelf wijs dat uit het hoofd geraken oneindig moeilijk is, onhaalbaar is, voor enkelingen weggelegd.  Dat wij hierin altijd falen. 

·        * In eigen wereld leven

Als (voorlopig) laatste in de rij bespreken we leven in een eigen wereld.  We doen dit allemaal natuurlijk voor een deel.  Met ons brein argumenten aanhalen om te verschonen waarom we niet bewuster kiezen voor wakker leven, maar doen wat we doen en hier alle recht toe hebben.  Zo maken we onszelf wijs dat we speciaal zijn en speciale rechten hebben, of dat we zo enorm lijden (door de verhalen in ons hoofd) dat we speciale voordelen mogen.  We zijn zo bezig een eigen verhaal te schrijven, dat we niet zien hoe we de ander, die niet gezien wordt, kwetsen.  Hier is lijden minder voor jezelf, maar voor de ander.  Tot je misschien gedwongen wordt door de realiteit om het anders te zien.  

·        * Zie jij er nog anderen?

Terwijl we uit het doolhof willen geraken, vergissen we ons over de manier waarop we dat moeten doen.  We denken dat we door de doolhof te onderzoeken, we eruit geraken, maar het doolhof is zo uitgebreid, zo oneindig kneedbaar en ingewikkeld, dat we er gewoon verder in vastlopen.  We denken dat we bewijzen moeten verzamelen, maar ons brein is zo vernuftig dat het kan blijven bewijzen bedenken, zodat we nooit bij een antwoord komen.  We denken dat we de ander erbij moeten halen om de bewijzen te bevestigen, maar dan wordt het nog oneindig veel ingewikkelder omdat de ander helemaal in zijn eigen doolhof zit en niet ziet wat we nodig hebben.  Of nog erger, de ander ziet en verdwaalt mee in onze doolhof.  We denken dus dat we het doolhof kunnen oplossen in het doolhof zelf en dat is nu juist onze grote misvatting. 

Het is nooit de bedoeling van ons ontwerp geweest dat we ons brein de leiding zouden geven.  Het brein is altijd bedoeld om dienaar te zijn van onsZelf.  Om ons te kunnen focussen, om ons inspiratie te geven, om te realiseren vanuit onze ziel.  We dienen ons te verbinden met onszelf en niet met ons brein.  We dienen te zien zonder filter en overtuigingen.  We dienen de schoonheid van het leven zelf te proeven, niet te verdwalen in de krochten van ons brein.  Het gaat niet zozeer om doen, ontdekken of ontrafelen, het gaat om ons te verbinden met ons lichaam, onze zintuigen, onze gevoelens en onze ziel.  We verleggen onze focus naar onszelf.  Leven vanuit onszelf.  De dankbaarheid en verwondering voelen.  Echt leven.  Uit het doolhof is loslaten en leven.  Simpel om te doen, al vergeten we het altijd.  Terug erin en eruit.  Tot we op een dag meer eruit leven dan erin en het spel begrijpen.  Zodat we kunnen zijn wie we echt zijn, de observator, die moet lachen om de spelletjes van het brein.  Deze observator die nooit ouder wordt en alles helder ziet.  Deze observator die wijs en dankbaar is.  Deze observator voelt de golven van het leven door zich stromen en weet: alles is goed zo.  Het doolhof is niet waar. 

Kijken vanuit liefde

Meestal heb ik niet ogenblikkelijk een mening over dingen die me overkomen of die ik zie gebeuren. Meestal ben ik een tijdlang toeschouwer en neem ik alles in wat mensen rondom me doen of zeggen.  Open, verbaasd, nieuwsgierig.  

Want wat we genoeg hebben zijn meningen, verwijten, oordelen en bijhorende frustraties en machteloosheid.  Eens we iets zien of beseffen willen we daar zo graag mensen van overtuigen zodat we elkaar volgen.  Maar hoe weten we zeker of iets waar is of niet?  Want met bijkomende informatie zien we de zaken plots in een ander licht en voelen we ons plots helemaal anders.    

Wat kunnen we gebruiken als leidraad om te weten of iets waar is of niet waar is?  Of het de moeite is om te delen of niet te delen?  Of we ons erdoor van streek moeten laten maken of niet?

Bekeken jullie het reeds een keertje zo?  Je zit thuis, lekker geslapen in je bedje, onder je deken, in je woonst, je voelt je ontspannen tot je brein allerlei gedachten begint te spuwen.   Over de dingen die oneerlijk zijn, gruwelijk zijn, kunnen gebeuren of juist niet gebeuren en in plaats om dankbaar te zijn over je nachtrust, voel je stress door je lichaam stromen.  Of angst, boosheid, frustratie, wantrouwen, machteloosheid.  Geen rust, geen ontspanning, geen gelukkig gevoel meer.

 

Maar dan staan we op, maken onze thee of koffie en zien de zon schijnen.  Onze gedachten stillen en we voelen de tintelende stroom van geluk door ons heen spoelen.  Ons hart springt op.  Ons hoofd lijkt even leeg en een moment lang voelen we ons zalig. 

Is dit het leven zoals het bedoeld is te zijn?  Leven vanuit dit gelukzalige gevoel?  Echt?

Zoals ik soms tegen de kinderen zeg: als het niet vriendelijk is wat je te vertellen hebt, misschien moet je dan maar gewoon zwijgen tot je het vriendelijk kan zeggen?

Zo graag kies ik ervoor te wachten tot de woorden in mijn hoofd zich vormen.  Woorden die komen vanuit dit liefdevolle, gelukkige gevoel.  Ik vraag me af: 

Als ik iets zeg, komt dit vanuit liefde?

Als ik iets doe, wordt het geïnspireerd door liefde?

Als ik iets denk, wordt het geboren vanuit warmte?

En als ik kijk naar anderen, wat gebeurt er als ik dit doe vanuit liefde?  Zie ik ze dan anders?  Zie ik dan schoonheid, die ik ervoor niet zag?  Zie ik dan mensen hun gedachten of zie ik hun wezen?  Zie ik ze door mijn filter van overtuigingen of zie ik ze echt als de liefdevolle wezens die ze zijn?

Wat denk je?  Proberen we het vandaag?  Kijken we vanuit liefde naar elkaar?  Naar de wereld? 

Welke schoonheid zie je dan?  

IEMT versus negatieve gevoelens, 1 – 0

Hallo iedereen, ben een tijdje weggeweest uit blogland.  Een heel tijdje zelfs.  Vooral om te herbronnen, maar ook om mezelf te verdiepen en bij te leren.  Heb de opleiding IEMT ondertussen gevolgd, een revolutionaire emotie behandelingsmethode voor mensen met negatieve herinneringen, negatieve gevoelens en negatieve beelden over zichzelf. 

Klinkt spectaculair en dat is het ook.  Dus ik dacht, laat ik het eens even voor ons verstand, dat soms te klein is om zulke dingen te begrijpen, behapbaar maken.

Stel, we hebben een ervaring.  Iemand lacht met ons haar omdat dat in de war ligt.  We voelen ons hierdoor beschaamd en uitgesloten.  Dit willen we niet meer meemaken en trekken als conclusie dat ons haar altijd perfect moet liggen.  We willen voor altijd alert blijven op een perfect kapsel en printen onszelf dat goed in.  We leven hierna voortdurend onder stress om een slechte 'haardag' te vermijden.

ERVARING ➠ GEDRAG/GEVOEL ➠ CONCLUSIE

Nu komt het voor dat het hard waait, of onze kapster is ziek of we herinneren ons plots hoe vernederend het was om uitgelachen te worden met onze warrige haren.  Indien we deze interne of externe trigger voldoende aandacht geven komt de, nu onbewuste, conclusie, dus overtuiging, naar boven en stellen we gedrag en voelen we een emotie alsof het vroegere gebeuren zich weer afspeelt. We ervaren angst, stress en schaamte zoals toen.  Zelfs indien niemand met ons aan het lachen is.  

TRIGGER ➠ OVERTUIGING ➠ GEDRAG/GEVOEL

Hoe lossen we dit best op? Hoe voorkomen we deze stress, schaamte en angst?

Vaak proberen we eerst de trigger te veranderen.  De anderen of de omstandigheden te veranderen zodat het niet meer voorkomt.  Meestal met wisselend succes omdat we nu eenmaal niet alles en iedereen kunnen controleren.  Of we moeten helemaal thuis blijven.  We proberen soms ook onze gedachten onder controle te houden, maar dat lukt zeker niet.  Want ons brein blijft gedachten spuwen. 

Dus proberen we ons gedrag en gevoel te veranderen.  We proberen deze te onderdrukken.  Onze wilskracht te gebruiken om dat allemaal niet meer te doen en te voelen.  Zoals je al ervaren hebt, lukt dat maar even.  Soms zelfs maar heel even.  En onze angst, schaamte en stressvol met de haren bezig zijn komt weer naar boven. 

De overtuiging veranderen, dat lijkt nog de enige oplossing te zijn.  Maar dat is echt een moeilijke omdat zulke overtuigingen opgeslagen worden in ons onbewuste geheugen en we er niet aan kunnen met ons denken, om deze te veranderen.    

We moeten dus een andere manier vinden en hier komt IEMT op de proppen.  IEMT is in staat om overtuigingen, of imprints, te veranderen.  Via oogbewegingen kunnen imprints over allerhande ervaringen geneutraliseerd worden, alsook imprints rond schaamte en traumatische imprints.  Zelfs imprints die handelen over ons zelfbeeld kunnen aangepakt worden.  Er worden simpelweg, via oogbewegingen, elementen toegevoegd die de imprint neutraliseren.

Meer nog.  Secundaire imprints, zoals: ik kan niets veranderen aan mijn gevoelens of ik ben niet in staat mijn gevoelens tegen te houden of te kalmeren, kunnen aangepakt worden.  Hiervoor werden IEMT technieken ontwikkeld waarmee je je lichaamssignalen leert kennen, herkennen en aanpakken.  Hierdoor leer je actief lichaamssignalen in de plaats stellen van de oorspronkelijke, ongezonde reacties.

Mijn voorbeeld hierboven is best eenvoudig, maar deze ervaring kan een overval zijn, de scheiding van je ouders, het overlijden een dierbare, pesterijen op school, mishandeling, getuige van mishandeling, enzovoort.  

Dit klonk zo goed en zo eenvoudig, dat ik het moest proberen.  Zowel om zelf te behandelen als om zelf te ervaren.  De behandeling is verbazingwekkend eenvoudig en doeltreffend.  Er zijn overtuigingen verdwenen die me al jaren plaagden.  Herinneringen verzacht die me al jaren stoorden.  Beelden over mezelf versprongen naar meer aangepaste en realistische ‘nu’ beelden.  Ik voel me gewoon goed.  Goed gewoon ook. 

Voor meer informatie bekijk ook de officiële site: IEMT international

Boek aanrader #4 - Luisteren naar kinderen door Dr. Thomas Gordon

Dit ietwat oudere boek uit de jaren ’70 werd enkele jaren geleden herwerkt door Dr. Gordon met recentere voorbeelden en taalgebruik.  En alhoewel de jaren ’70 er nog doorschijnen, is dit een prachtig boek om je te laten inspireren beter te communiceren met je kids.  De methode hierin beschreven wordt heel grondig uitgelegd en behelst de assertieve communicatie met kids. 

Assertief betekent respectvol communiceren zowel voor de ouders als voor de kids.  Een hele oefening.  Hoe blijf je zelf respectvol?  En hoe zorg je ervoor dat je kids eveneens respectvol blijven naar jou? 

Maar eerst, elk boek dat ik bespreek moet voldoen aan volgende eis: link. 

Dokter Gordon gaat er prat op dat ouders kinderen kunnen grootbrengen die verantwoordelijkheidsgevoel, zelfdiscipline en solidariteitsgevoel hebben zonder dat ze daarvoor het wapen van de angst nodig hebben.  Omgekeerd vindt hij dat ouders die proberen veel meer te accepteren dan zij voor zichzelf kunnen waarmaken, de relatie met hun kinderen schaden en hun kinderen psychische schade berokkenen door de verborgen afkeur in hun woorden en daden.  De kunst blijft het kind te laten voelen dat je zijn gedrag afwijst, maar geen oordeel velt over hem als persoon. 

Kernbegrip hiervoor is het principe ‘van wie is het probleem?’

Heeft het kind een probleem, zoals ruzie met vriendinnen of liefdesverdriet, mag je hen helpen door actief te luisteren.  Heb jij als ouder een probleem, zoals teveel rommel in huis of te luide muziek in de kamer, mag je als ouder je confrontatievaardigheden gebruiken. 

Het is niet de bedoeling om beide door elkaar te halen, zoals confronteren als je kind met een probleem zit, of actief luisteren als jij met gedrag van het kind een probleem hebt. 

Maar hoe doe je dat dan?

Actief luisteren (als het kind met een probleem zit) kan door 12 communicatieblokkades tegengehouden worden, die hij grondig uitwerkt in het boek.  Actief luisteren komt daarnaast neer op, als ontvanger van de gevoelens van het kind, te begrijpen wat de zender voelt of wat zijn boodschap betekent.  Dit vat je in je eigen woorden samen en geef je terug aan de zender met de kans om te checken of je het juist hebt begrepen.  De ontvanger zendt zelf geen boodschap uit, geeft geen mening of advies.  Hij geeft alleen weer wat hij hoort.  Actief luisteren is dus een vaardigheid waarbij je de kinderen zodanig op weg helpt dat ze zelf oplossingen zoeken en vinden voor hun problemen.  Zo help je niet alleen je kinderen om hun gevoelens te uiten, aan te kunnen en te verwerken, maar ook hun eigen vindingrijkheid te ontwikkelen en te gebruiken.  Je vindt vele voorbeelden van actief luisteren terug in het boek. 

Confrontatievaardigheden gebruiken (als jij als ouder een probleem hebt), doe je enkel als jij specifiek gedrag van je kind onaanvaardbaar vindt.  Dit doe je niet door jij-boodschappen te gebruiken waardoor je je kind vertelt wat ze moeten, zouden moeten of behoren te doen.  Maar waar je ik-boodschappen gebruikt, die bestaan uit drie componenten.  De eerste component is een beschrijving van het gedrag, zonder een veroordeling in.  ‘Toen daarstraks de muziek vanuit je kamer tot in de tuin te horen was.’  De tweede component is het gevoel dat je erbij hebt omschrijven. ‘vond ik dat erg vervelend.’ De derde component is het gevolg van het gedrag van het kind op jou ‘want ik kon niet tot rust komen na een intense werkdag met veel prikkels.’  Ouders mogen heel duidelijk zijn over het concrete, merkbare gevolg dat het gedrag van hun kind heeft op henzelf. 

Deze ik-boodschappen zullen veel minder weerstand krijgen en laten de verantwoordelijkheid voor het veranderen van gedrag bij het kind.  Zowel kinderen als volwassenen hebben vaak niet door hoe hun gedrag op anderen inwerkt.  Maar als we dat aan elkaar vertellen, willen we daar best rekening mee houden en ontstaat er een warm gevoel van vertrouwen omdat men samen de problemen oplost. 

Voor voorbeelden en de volledige uitwerking van zijn betoog, is de rest van het boek een aanrader.  Voor elke ouder die respectvol wil communiceren met zijn kinderen en zelf respectvol wil behandeld worden, een pareltje. 

Als jij hem gelezen hebt, nodig ik je graag uit te laten weten wat je eruit geleerd hebt.  Wil je dit omschrijven onderaan dit artikel?

Online Cursus

Bloggen ervaar ik vaak als een evenwichtsoefening. Het zoeken naar de balans tussen jezelf durven uitspreken en daarnaast het nog interessant houden zodat andere mensen er iets aan hebben. Maar vooral in dit blog is de balans een hele uitdaging, net omdat ik zo dankbaar ben.

Toen ik het aanbod kreeg om met de bijzonder fijne organisatie ZITDAZO samen te werken, sprong mijn hart omhoog. Zitdazo ijvert om mensen te informeren en te helpen om te gaan met hun (hoogsensitieve) kinderen. Maar ook ouders zelf worstelen vaak met hun gevoelens en zoeken naar een manier om hiermee gezond om te gaan. Goed beseffende dat kinderen vooral leren uit wat ze voorgeleefd krijgen en veel minder uit wat ouders zeggen.

Samen werkten wij aan deze online cursus en ik ben zo blij dat de cursus nu beschikbaar is voor ieder die worstelt met zijn emoties. Er hangt wel een prijskaartje aan, ik weet het. De rest van mijn blog is gratis en er is daarnaast veel gratis materiaal te verkrijgen op het internet. Vaak ook tegenstrijdig materiaal. Om die reden vond Zitdazo het belangrijk om een degelijke, maar ook onderbouwde, cursus aan te bieden.

Ook mensen die het gevoel hebben een therapeut nodig te hebben, maar de stap niet durven zetten en liever in hun eigen privé oefenen, krijgen op deze manier een therapeut 'aan huis'.

In de cursus behandelen we verdriet, angst, woede en gezonde emotionele strategieën, gedurende 4 weken, met elke week een ander thema.

Om te ontdekken of het iets voor jou is, klik je best even op deze Link.


Ben heel benieuwd of mensen dit concept kunnen smaken en ...
zo dankbaar, echt :-).

Knuffels,
Sophie