Eerste ervaring

 

Het was misschien niet de eerste keer, maar het is de eerste keer die ik me heel duidelijk herinner.  De eerste keer dat ik uit mijn hoofd, in het Zijn schoot. 

Het was in Engeland, op een motortreffen, gek genoeg.  De dag ervoor hadden we naar optredens geluisterd en met de lokale mensen gesproken.  Lekker uitgeslapen in de tent en een aantal uur om te luieren.  Dit treffen is op een schiereiland, met overal rondom de zee, ook aan onze kampeerplaats.  Mijn toenmalige partner en ik gingen daar wandelen.  Op mijn vraag, ik wandel super graag.  We wandelden langs de kustlijn, er was heel weinig volk daar.  Zo goed als alleen bespraken we een paar dingen en keken we de verte van de zee in.  Stappend. 

Plots gebeurde er iets.  Ik werd getrokken uit mijn lichaam, ik zweefde boven de zee.  Niet ver weg, gewoon dichtbij.  Ik was plots een observator en geen deelnemer meer.  Ik keek naar mijn handen, mijn lichaam alsof het de eerste keer was.  Ik voelde een beetje verbazing maar vooral een intens, diep geluk.  En vreugde.  Mijn hart sprong over van de schoonheid rondom me.  De zee zo prachtig, zo diep, zo intens mooi.  Ze blonk alsof ze speciaal voor mij daar was gelegd, enkel maar om me gelukkig te maken.  De zon scheen, de golven speelden en ik hield zo van alles daar.  Van het zand, het water, de lucht, de wind die me streelde, de wolken, en ja, zelfs de andere mensen die op het strand wandelden.  Alles was zo mooi en zo diepgaand goed.  Ik kon me niet meer herinneren waarom we aan het praten waren.  Alles leek zo onbelangrijk. Alles in mijn hoofd leek zo banaal.  Gedachten waren lachwekkend.  Mijn zorgen waren zo klein en gewoon totaal niet aan de orde.  Terwijl ik in verbazing, als gelukkige observator, stond te kijken werd mijn drukke hoofd stil.  En ik wist: alles is perfect zoals het is.  Altijd.  Het hele universum is liefde en is hier om te geven, alles te geven wat maar nodig is, alles wat nodig is om gelukkig te zijn.  Ik voelde haar liefde door me heen stromen en overal waar ik keek zag ik haar.  In de vogels, in de mensen, in het zand maar vooral in de zee.  Ik kon me gewoonweg niet meer voorstellen dat ik me ooit druk had gemaakt over iets.  Waarom toch?  Waarom deed ik mezelf zoveel lijden aan?  Ik moest een beetje lachen.  Een vreugdevolle giechel steeg omhoog toen ik besefte dat ik me altijd zo kan voelen, als ik me tenminste niet met die stomme gedachten zou bezig houden.  Alles wat ik ervoor dacht leek zo belachelijk onbelangrijk. Dit was geluk, dit was echt, dit was een overstijgen van mijn gewone zelf naar een betere versie van mezelf.  Hier wilde ik blijven.

Dit gevoel heeft uren aangehouden.  Heb de verdere dag in gelukzaligheid doorgebracht.  Ik denk nog een stuk van de volgende dag ook.  Toen we terugreden barstte mijn hart bijna van liefde.   Echter de dagen erna, in het gewone leven, sijpelde dit gevoel langzaam weg.  Tot ik weer mijn normale zelf was.  Met mijn zorgen, mijn angsten en vooral mijn kritische en veeleisende blik op mezelf.  Ik leefde weer onbewust.  In mijn negatief gekleurde filter in mijn hoofd.  Maar de herinnering bleef.  Ik wilde hier opnieuw naartoe.  Elke dag, elk uur, altijd.  Maar hoe? 

Eerst vermoedde ik dat dit enkel mogelijk was aan de zee.  Ik dus maar elke vakantie vragen om naar de zee te gaan.  Hoe dichter hoe liever.  Soms kwam dit gevoel opnieuw, heel af en toe.  Maar meestal niet. Toch verlangde ik naar dit heerlijke observator zijn en los te komen van mijn gedachtewereld.  Dit was het begin van mijn zoektocht dagelijks in deze flow te geraken.  Dit boek het resultaat ervan.  

Heb jij ook al zulke momenten meegemaakt? Kortdurend of langdurend?  Wil je deze met me delen en je verhaal opschrijven?