Kijken vanuit liefde

Meestal heb ik niet ogenblikkelijk een mening over dingen die me overkomen of die ik zie gebeuren. Meestal ben ik een tijdlang toeschouwer en neem ik alles in wat mensen rondom me doen of zeggen.  Open, verbaasd, nieuwsgierig.  

Want wat we genoeg hebben zijn meningen, verwijten, oordelen en bijhorende frustraties en machteloosheid.  Eens we iets zien of beseffen willen we daar zo graag mensen van overtuigen zodat we elkaar volgen.  Maar hoe weten we zeker of iets waar is of niet?  Want met bijkomende informatie zien we de zaken plots in een ander licht en voelen we ons plots helemaal anders.    

Wat kunnen we gebruiken als leidraad om te weten of iets waar is of niet waar is?  Of het de moeite is om te delen of niet te delen?  Of we ons erdoor van streek moeten laten maken of niet?

Bekeken jullie het reeds een keertje zo?  Je zit thuis, lekker geslapen in je bedje, onder je deken, in je woonst, je voelt je ontspannen tot je brein allerlei gedachten begint te spuwen.   Over de dingen die oneerlijk zijn, gruwelijk zijn, kunnen gebeuren of juist niet gebeuren en in plaats om dankbaar te zijn over je nachtrust, voel je stress door je lichaam stromen.  Of angst, boosheid, frustratie, wantrouwen, machteloosheid.  Geen rust, geen ontspanning, geen gelukkig gevoel meer.

 

Maar dan staan we op, maken onze thee of koffie en zien de zon schijnen.  Onze gedachten stillen en we voelen de tintelende stroom van geluk door ons heen spoelen.  Ons hart springt op.  Ons hoofd lijkt even leeg en een moment lang voelen we ons zalig. 

Is dit het leven zoals het bedoeld is te zijn?  Leven vanuit dit gelukzalige gevoel?  Echt?

Zoals ik soms tegen de kinderen zeg: als het niet vriendelijk is wat je te vertellen hebt, misschien moet je dan maar gewoon zwijgen tot je het vriendelijk kan zeggen?

Zo graag kies ik ervoor te wachten tot de woorden in mijn hoofd zich vormen.  Woorden die komen vanuit dit liefdevolle, gelukkige gevoel.  Ik vraag me af: 

Als ik iets zeg, komt dit vanuit liefde?

Als ik iets doe, wordt het geïnspireerd door liefde?

Als ik iets denk, wordt het geboren vanuit warmte?

En als ik kijk naar anderen, wat gebeurt er als ik dit doe vanuit liefde?  Zie ik ze dan anders?  Zie ik dan schoonheid, die ik ervoor niet zag?  Zie ik dan mensen hun gedachten of zie ik hun wezen?  Zie ik ze door mijn filter van overtuigingen of zie ik ze echt als de liefdevolle wezens die ze zijn?

Wat denk je?  Proberen we het vandaag?  Kijken we vanuit liefde naar elkaar?  Naar de wereld? 

Welke schoonheid zie je dan?