Opladen? Hoe doe jij dat?

Ben lang aan het twijfelen geweest over deze blog.  Het is zo ‘n omstreden onderwerp.  Nu ja, misschien niet op het eerste zicht, maar als je een klein beetje dieper graaft komen we algauw bij zingeving.  De moeder-waarom-leven-wij vragen.  Want waardoor verlies je energie?  Je verliest energie als je niet bij jezelf blijft.  Of jezelf niet voldoende kent zodat je niet voor jezelf kan zorgen.  Of indien je jezelf verliest in de wereld of in je zorg voor anderen.  Of wanneer je je schaamt voor jezelf en twijfelt aan je eigenwaarde. 

Je kan deze vraag amper aanraken zonder te spreken over bewustzijn.  Wie ben ik eigenlijk?  Ben ik echt enkel het stemmetje in mijn hoofd?  Ben ik enkel het lichaam dat signalen zend via de zintuigen?  Ben ik niet meer dan neurologie, biologie of chemie? 

Ondertussen loop ik al meer dan 40 jaar op deze aarde rond, mijn lichaam geraakt steeds een beetje meer verouderd en dat merk ik.  Voor uitgaan betaal ik de pijnlijke prijs van dagen vermoeidheid.  Verschillende voedingsmiddelen verdraag ik niet meer.  Ik kan niet altijd meer aan mijn herinneringen van toen ik kind of tiener was.  Hier en daar vergeet ik wel iets, al steek ik dat liever op de vele verantwoordelijkheden die je hebt als werkende ouder.  En mijn vingers en hals doen regelmatig pijn, zeker als het koud is, en vooral als het koud én vochtig is.  Niets ernstig, ik ben niet aan het klagen.  Het zijn enkel vaststellingen.  Maar wat er niet veranderd is, is mijn bewustzijn.  Als ik rustig ben en bij mezelf blijf, voel ik me nog steeds dezelfde persoon als toen ik kind was.  Ik ben eigenlijk nog steeds dezelfde persoon, die door mijn eigen ogen kijkt.  Net zo verwonderd als toen ik de eerste keer besefte dat anderen door hun eigen ogen kijken en een helemaal andere wereld zien. 

Mijn bewuste ik, die veroudert niet.  Al wilt het lichaam niet mee of al heb je heel wat levenservaring, of zelfs al werkt het lichaam tegen, in je hoofd ben je nog gewoon steeds dezelfde.  Dit, enkel dit, is voor mij het besef ik niet het stemmetje in mijn hoofd ben, maar diegene die het stemmetje hoort.  Diegene die, als ze stil en rustig is, nog steeds kijkt, denkt en hoort als een jong wezentje.  Bewustzijn veroudert niet, enkel mijn lichaam.  Maar dat heb je allicht zelf reeds ondervonden.    

Ik ben al een poos aan het experimenteren met opladen.  Laadt een dag niets doen me op?  Laadt een dag zetel hangen me op?  Laadt een avond gamen me op?  Laadt een avond tv kijken me op?  Laadt een avond lezen me op?  Laadt een avond met vrienden me op?  Laadt een avond uitgaan me op? 

Ik ontdekte dat er eigenlijk maar twee dingen zijn die me echt opladen: slapen en me met mezelf verbinden. Ik vergis me als ik denk dat niets doen me oplaadt, behalve misschien als mijn lichaam zwak is door ziekte.  Het zijn enkel de momenten dat ik me met mezelf verbind die er echt toe doen.  Soms gebeurt dat in het bos, tijdens mijn wandeling.  Soms gebeurt dat door inspirerende teksten.  Soms gebeurt het als ik schoonheid zie en me dankbaar voel.  Soms gebeurt het als ik creatief ben en schrijf.  Soms gebeurt het als ik met vrienden een boeiend gesprek heb of samen dans.  En het gebeurt bijna altijd als ik mediteer.  Eigenlijk gebeurt het vooral indien ik niet in mijn hoofd vertoef, maar in mijn midden.  Als ik voel.  Mezelf voel. 

Verbinden is opladen is mezelf zijn is erkennen. 

Lukt het jou om je te verbinden met jezelf?  Hoe doe jij dat?  Wat werkt er wel en wat niet? 

Laat het me vooral weten.