Geloof jij in toeval?

De herfst is in het land.  Ik zie de bomen kleuren, de aarde en de zon geven nog steeds hun warmte af.   Mijn ochtendwandeling met de honden doet elke dag deugd maar met de kleuren erbij is het extra heerlijk.  Ik laad me op voor een fijne werkdag.  Tijdens mijn wandeling heb ik tijd om me te verwonderen en te mijmeren.  Het valt me op hoe zaken regelmatig samenhangen.  Bijvoorbeeld als ik een stijve hals heb, zoals nu, hangt het vaak samen met zwijgen.  Indien ik mijn mond houd uit angst, betaal ik daar meestal een prijs voor. Namelijk een stijve hals.  Of als ik iets binnen vergeet en het nog ga halen, merk ik vaak nog iets belangrijkers op dat ik bijna vergeten was en dus gelukkig ook nog mee kan nemen. 

De Zwitserse psychiater Carl Gustav Jung heeft hiervoor een term uitgevonden: synchroniciteit. De definitie hiervan is dat twee of meer gebeurtenissen min of meer tegelijkertijd optreden in een voor de betrokkene zinvol verband, dat niet noodzakelijk als causaal wordt ervaren.  Dus dingen komen tegelijkertijd voor en maken iets duidelijk, al heeft het ene vaak totaal niets met het andere te maken.  Net zoals met kaarten leggen.  Als je de kaarten trekt, blijken die antwoorden te bieden op vragen waar je net mee worstelt.   

Synchroniciteit is iets om open voor te staan en hoe meer je er open voor staat, hoe meer je de boodschappen ontdekt in je alledaagse wedervaringen.  Uiteindelijk is hierop ook (een deel van) het sjamanisme gebaseerd.  Indianen kijken naar de natuur, welke vogels of andere dieren je tegenkomt, welke bloemen waar groeien, hoe het landschap zich verhoudt, alles kan synchroon zijn en een puur persoonlijk antwoord bieden.  

Graag vertel ik je over enkele synchroniciteiten en ben zeer benieuwd om ook de jouwe te leren kennen. 

Toen ik afgestudeerd was als arbeidspsycholoog, wist ik even niet waarnaar toe.  Ik voelde dat arbeidspsycholoog zijn niet helemaal mij was en ik was in paniek.  Geblokkeerd.  Wist het even allemaal niet meer.  Toen ik wat rustiger werd, kwam er plots in mijn hoofd op: welke stukken van de opleiding vond je boeiend?  Wat vond je echt leuk om te doen?  Algauw herinnerde ik me een groepsopleiding waar we aan de hand van uitdagende opdrachten leerden samen te werken.  Ik solliciteerde spontaan.  Toen ik de organisatie verder onderzocht, ontdekte ik dat deze twee partners heeft, ook hier solliciteerde ik spontaan.  En zo geschiedde.  Een van deze partners reageerde en dat werd uiteindelijk de plek waar ik psychotherapie studeerde.  Plots voelde ik me thuis komen.  Niet langer een vreemde in de wereld, maar echt geland op de plek waar ik alles van wilde weten.  Waar heel hard voor wilde werken.  De plotse herinnering aan dit element van mijn opleiding heeft mijn professioneel leven volledig bepaald.

Het verhaal van het huis waarin ik woon, is er ook eentje van toeval (?).  Na, zoals zovelen onder ons, heel wat huizen te gaan bekijken, de ene al meer teleurstellend dan de andere, beseften we dat we ons budget zouden moeten verhogen.  Terwijl we dit bespraken reden we terug van het zoveelste bezoek zonder resultaat.  Wat triest keek ik naar buiten en zag plots een bordje te koop staan.  ‘Zo’n mooi huis, wauw ’, zeiden we.  Het huis straalde, al was het een erg koude dag.  ‘Dat kunnen we nooit betalen’, bespraken we, maar laat ons toch maar de gegevens noteren.  Wat bleek?  Het paste volledig in ons nieuwe budget.  Niet alleen was het huis goedkoper dan we ooit hadden durven hopen, het voelde ogenblikkelijk aan als een thuis.  Nutteloos om te zeggen dat de zaak snel beklonken was. 

Plotse ingevingen, mensen die iets opmerken, passages in boeken die voorbij komen, dingen vergeten, terugkerende boodschappen, gebeurtenissen, het kunnen allemaal hulpmiddelen zijn in onze zoektocht naar meer gelukkige gevoelens.  Nu enkel nog durven deze hints te volgen, niet?

Ik ben echt benieuwd naar jouw verhaal.  Post je deze hieronder?