Boos op de wereld

Bernard is boos. Bernard is boos op de wereld.  Hij snapt niet hoe mensen zo kunnen zijn.  Hij snapt niet hoe mensen zo kunnen denken.  Hij snapt niet hoe mensen zo kunnen handelen.  Neem nu het verkeer, waarom moet er nu steeds zo boos gereageerd worden indien hij mooi langs links invoegt. Hij rijdt op de linkerrijstrook, naast de rechter en waar er moet ingevoegd worden, gaat elk om de beurt erin.  Waarom lukt dat niet? Waarom laten mensen je er niet door? Waarom moeten mensen moeilijk doen op dat moment?

Of neem nu de politiek.  Waarom moeten politiekers steeds zo gericht zijn op eigenbelang?  Je hoort ze spreken over belang voor de mensen, voor België, maar als je ermee in contact komt, blijkt algauw dat ze dagelijks naar zichzelf kijken.  Waar doen zij het meeste voordeel aan?  Hoe zorgen zij ervoor dat zij er het beste uitkomen?  Waarom houden ze zich niet aan de prachtige toespraken en beloftes die ze maken?

Of neem nu bazen.  Eigenlijk zouden bazen matuur moeten zijn.  Ze zouden moeten kunnen bemiddelen.  Ze zouden moeten zorgen voor hun ondergeschikten.  Hen beschermen als het nodig is, tegen het hogere management en tegen oneerlijke of grove collega’s.  Maar in de plaats ervan lopen ze als hondjes achter hun bazen aan.  Bewonderd en onderdanig.  En durven niet te reageren als collega’s elkaar pesten of met elkaars vruchten gaan lopen.  Laat het maar overwaaien zeiden ze, of je weet toch hoe zij is. 

Ik kan nog wel even doorgaan met voorbeelden geven van mensen en zaken in de wereld die niet correct verlopen en waarover Bernard zich druk maakt.  Maar daarnaast is Bernard ook ongelukkig.  Zijn woede brengt niet de verandering in zijn leven die hij hoopt te vinden.  Hij voelt zich ’s avonds uitgeput.  Maakt zich elke dag druk.  En er verandert niets.  Een hoopje ellende voelt hij zich. 

Hoe ga je hiermee om?  Hoe help je iemand die intellectueel een punt heeft?  Ja, we zouden beter hoffelijk in het verkeer zijn.  Ja, eigenlijk primeert het algemene belang boven het eigenbelang.  Ja, bazen zouden best op die eigenschappen geselecteerd worden.  Maar uiteraard hebben de mensen die hun eigen gedrag stellen ook hun redenen en redeneringen om dat te doen.  In hun hoofd hebben zij rechten of angsten die rechtvaardigen wat ze doen en waarom ze dat doen.  Hun hoofd is eveneens gevuld met hoe anderen zich zouden moeten gedragen naar hen toe of naar de wereld toe. 

Het is slechts als we deze rechtvaardigen naast elkaar leggen.  Als we aan elkaar onze motieven uitleggen.  Als we kunnen zien vanwaar de ander komt, dat we elkaar opnieuw als mensen zien.  Niet de ont-menselijking brengt ons dichter bij het doel.  Maar te zien dat we allemaal onze gedachten geloven en we ook allemaal oprecht geloven dat onze gedachten de beste en de eerlijkste zijn.  We zitten met zijn allen in hetzelfde schuitje.  Al lijken deze schuiten totaal andere te zijn. 

Bernard was nieuwsgierig genoeg om even zijn nood anderen te veranderen los te laten en te proberen  zijn eigen woede en teleurstelling te begrijpen.  Want als je neutraal naar gebeurtenissen kijkt, zie je plots vaak totaal nieuwe dingen verschijnen.  Hij zag nu ook vriendelijke mensen, toegewijde mensen en sterke bazen.  Maar hij zag vooral zichzelf met zijn nood aan zelfaanvaarding, zijn nood om zijn hooggevoeligheid warm te omarmen en het mooie hieraan te zien.  Hoe meer Bernard zag dat hij met zijn eigen talenten zijn omgeving elke dag toegewijd kan zijn en hier een verschil kan maken, hoe minder boos hij werd. 

Zich concentreren op zelfzorg, zijn negatieve gedachten onderzoeken en elke dag mediteren werden zijn hulpmiddelen.  Je moet Bernard nu eens zien.  Hulpvaardig, krachtig en helemaal Zen.  Hij wordt niet langer geleefd door zijn gedachten, maar wordt nu geleefd door wie hij werkelijk is.