Hsp versus Lsp

Hoog Sensitief Persoon zijn, of HSP zijn, de theorie verklaart zo ongelooflijk veel en is bijgevolg echt boeiend.  Toen ik de eerste keer het boek van Elaine N. Aron las, heb ik het zelfs meerdere keren toegeklapt, omdat ik een teken zocht dat het iets met mij te maken had.  Zo sterk herkende ik mezelf in het boek. 

Als hsp heb je een gevoeliger zenuwstelsel dan gemiddeld.  Dat betekent onder andere dat je zintuigen sterker werken, dat je gevoelens van anderen aanvoelt, dat je sferen in ruimtes opvangt, dat je zelf sterke emoties ervaart en dat je veel details opmerkt.  Een wereld vol prikkels.  Elke dag opnieuw. 

Maar wat moet je met al die informatie, als je er niet rustig de tijd voor neemt om ze te verwerken en er iets zinvols mee te doen?  Concludeerde ik.  Dus maak ik regelmatig tijd om al deze informatie te laten bezinken en denk ik na.  Ook over dit:     

Als er zoiets bestaat als Hsp, bestaat er dan ook zoiets als Lsp?  Zijn er dan ook Laag Sensitieve Personen?  

Nu, toen ik tiener was, dacht ik dat iedereen was zoals ik, hypergevoelig, alles gezien hebben en alles tot op het bot willen begrijpen.  Het enige verschil was, dacht ik, dat anderen hun gevoelens veel beter konden verstoppen of onderdrukken.  Ik schoot duidelijk tekort in mijn gevoelens controleren of relativeren.  Anderen waren daar veel beter in.  Dacht ik dus, toen.

Maar als Hsp bestaat, dan bestaat er ook Lsp?

Hoe zou de wereld er voor hen uitzien? 

Ik stel het me voor zoals het is bij mij met ruimtelijk inzicht.  Ik heb dus geen ruimtelijk inzicht.  Niets.  Nada.  Als mijn man (die houten meubels maakt) me zijn idee over een nieuwe creatie uitlegt, dan is mijn hoofd compleet, maar dan ook compleet, leeg. Wat hij schetst, verschijnt niet voor mijn geestesoog.  Niets verschijnt er.  Hij kent me al, dus tekent hij zijn idee even.  Tegenwoordig, zoekt hij er zelfs een foto van op het internet om me te tonen.  En op dat punt, begrijp ik het plots.  Ah, dat bedoelt hij.  En echt heel eerlijk, ik wil me graag zijn creatie kunnen voorstellen en een kast of tafel zien verschijnen terwijl hij vertelt, maar dat gebeurd niet.  Echt niet. 

Is dat zo bij lsp ook, vraag ik mezelf af?  Hoe hard zij ook hun best doen om zich voor te stellen hoe het is om deze felle gevoelens bij details te ervaren, zij het zich, met de beste wil ter wereld, toch niet kunnen voorstellen?  Echt niet weten hoe het voelt.  Niet omdat ze dat niet willen, maar gewoonweg omdat het er niet is.  Niets, helemaal niets? 

Wat betekent dat dan, vraag ik mezelf daarbij af?

Misschien ben ik beter niet langer teleurgesteld als een Lsp me niet begrijpt.  Het ligt aan geen van beide dat we elkaar niet begrijpen, laat staan aanvoelen.  Ieder doet zijn best.  Waarom zou een ander hetzelfde als mij moeten zijn?  Waarom moet die alles voelen zoals ik het voel?  Ik kan mezelf aanvaarden zoals ik ben, en mezelf erkennen zoals ik ben.  Dat is al een goed begin.  Daarna kan ik ook de ander aanvaarden en erkennen zoals die is.  Ook al is dit anders. Ook al ervaart die persoon de wereld anders, helemaal niet zo emotioneel of zo intens.  

Ik probeer steeds minder uit te gaan van mijn eigen verwachtingen die nooit ingevuld kunnen worden.  Veel beter pas ik mijn verwachtingen aan naar de realiteit en houd ik daar rekening mee.  In communicatie met niet-hsp’s, maak ik eerst de tijd om duidelijk voor mezelf te weten wat ik juist van hen verlang, wat ik juist nodig heb en hoe zij mij daarbij kunnen helpen.  Daarna probeer ik zonder veel afleiding of extra informatie te bespreken wat ik juist wil.  Hoe concreter, hoe beter.  En weet je wat?  Het werkt perfect.  Weer een mythe en teleurstelling de deur uit.  Weer een extra aanvaarding van de wereld zoals hij is.  Weer een stap verder uit mijn denken en meer in de realiteit. 

Hoe loopt dat bij jullie?  Kunnen jullie omgaan met niet-hsp's zonder teleurstellingen of niet-ingeloste verwachten?

Hebben jullie ook voorbeelden van momenten waarop jullie je verwachtingen konden loslaten?