Brené Brown

Mijn leven loopt steeds beter als ik volg wat er op me af komt.  De Zwitserse psychiater Carl Gustav Jung heeft hiervoor een term uitgevonden: synchroniciteit. De definitie ervan is dat twee of meer gebeurtenissen min of meer tegelijkertijd optreden in een voor de betrokkene zinvol verband, dat niet noodzakelijk als causaal wordt ervaren.  Dus de dingen komen tegelijkertijd voor en maken iets duidelijk, al heeft het 1 vaak niets met het ander te maken.  Net zoals met tarot of met engelen kaarten leggen.  Als je de kaarten trekt, blijken die antwoorden te bieden op vragen waar je net mee worstelt. 

Synchroniciteit is iets om open voor te staan en hoe meer je er open voor staat, hoe meer je boodschappen ontdekt in je alledaagse wedervaringen.  Uiteindelijk is hierop ook (een deel van) het sjamanisme gebaseerd.  Indianen kijken naar de natuur, welke vogels of andere dieren je tegenkomt, welke bloemen waar groeien, hoe het landschap zich verhoudt, alles kan synchroon zijn en een puur persoonlijk antwoord bieden. 

Vaak krijg ik tips, clues, en worden tipjes van de sluier zomaar opgelicht.  Nog veel vaker word ik gewoon met mijn neus op de feiten gedrukt, knal, erop.  Dit is het. 

Maar het was een zachte tik dit keer, toen een cliënt me erop wees dat de boeken van Brené Brown iets voor mij waren.  En hij had helemaal gelijk.  Brené is een Amerikaans onderzoekster die thema’s zoals schaamte, perfectionisme, kwetsbaarheid en opstaan na een val, bestudeert.  Toen ik de tik kreeg, was ik eerst weerspanning, zoals vaak.  Meestal ben ik niet bereid om me direct over te geven aan wat zich aandient.  Maar omdat er verscheidene tekenen die richting uit gingen, heb ik toch besloten haar boeken erbij te nemen.  En wat een heerlijke verademing om deze boeken te lezen.

Brené heeft een manier van schrijven die heel meeslepend is, zeker haar voorbeelden over mensen, maar vooral over zichzelf, waarin ze gruwelijk eerlijk is over zaken waar we anders niet of zelden over praten.  Of misschien enkel met hele, hele goede vrienden. 

In haar boek, De kracht van kwetsbaarheid, schrijft ze volgende passage uit een toespraak van Theodore Roosevelt: 

‘Het is niet de criticus die telt; niet diegene die ons erop wijst waarom de sterke man struikelt, of wat de man van de daad beter had kunnen doen. 

De eer komt toe aan de man die daadwerkelijk in de arena staat, zijn gezicht besmeurd met stof, zweet en bloed; die zich kranig weert; die fouten maakt en keer op keer tekortschiet, omdat dat nu eenmaal onvermijdelijk is;

die desondanks toch probeert iets te bereiken; die groot enthousiasme en grote toewijding kent; die zich helemaal geeft voor de goede zaak;

die, als het meezit, uiteindelijk de triomf van een grootse verrichting proeft, en die, als het tegenzit en als hij faalt, in elk geval grote moed heeft getoond…’

Brené haalt dit stuk aan uit de toespraak van Roosevelt om ons te overhalen om, hoe angstaanjagend ook, toch proberen de arena in te gaan.  En ze bedoelt hierbij niet de arena voor wereldschokkende en hemeltergende prestaties van moed.  Maar wel de arena van de alledaagse moed, namelijk, de moed om eerlijk te zijn over je gevoelens en je binnenwereld, in eerste instantie naar jezelf toe, in tweede instantie naar anderen.  Want waar we onze pijn en onze gevoelens verbergen ontstaan misverstanden naar anderen, of eenzame pijn binnenin.  Terwijl moed tonen verantwoordelijkheid en zorg dragen is, nodig is om je binnenwereld te helen.  Om je binnenwereld de gezonde aandacht te geven die het verdient. 

Het voelt ook echt aan als een arena om eerlijk voor je gevoelens uit te komen.  Ook voor mezelf, ik zou soms liever hard weglopen en alles verbergen dan toe te geven dat ik kwetsbaar of feilbaar ben. 

Maar, …   

Ga jij mee de arena in?  Durf jij je binnenwereld en gevoelens te delen? Durf jij de verantwoordelijkheid opnemen om je binnenwereld gezond te maken, niet door hem te negeren maar door hem de juiste aandacht te geven?  En hem te leren kennen, hoeveel pijn en angst er ook mee gepaard gaat? 

Dan ben jij, één van deze moedige mensen.  Welkom in de arena, waar vallen en opstaan je brengt naar je geheelde en authentieke zelf.