Deze week kreeg
ik bezoek van een hoog intelligente en tegelijkertijd hoog sensitieve
cliënte. Een pracht van een vrouw, heel
capabel en plichtsbewust. Haar leven
lijkt zich te ontvouwen met een aangename loopbaan en een vriend waar ze heel
veel gemeenschappelijk mee heeft. Waarom
komt zo iemand met zoveel talenten in begeleiding? Eigenlijk, tja, eigenlijk, heeft ze maar 1
probleem. Een groot probleem. Een onoverkomelijk probleem zelfs. Ze is er namelijk van overtuigd dat ze de
moeite niet waard is. Zij is er zelf van
overtuigd dat ze niet slim of capabel genoeg is, dat ze haar eigen leven niet
kan dragen, dat mensen haar niet de moeite waard vinden en dat ze te zwak is,
door haar hoog sensitieve vaardigheden.
Zijzelf vindt dat ze op alle gebieden in haar leven tekort schiet en
niet voldoet. Zijzelf is haar eigen vreselijke criticaster. Eentje waar je zowaar schrik van krijgt als
je deze criticaster tegenkomt. Soms ben
ik er zelf ook van onder de indruk, van de kracht van haar criticaster. Soms vrees ik mede mezelf te verliezen in het
kind en weg te lopen. Zo gemeen en vals
kan haar criticaster zijn. Het moet
vreselijk zijn om met dit stuk in jezelf te moeten leven, dag in, dag uit. En ontsnappen is onmogelijk, want hij zit
namelijk in je hoofd.
Het kind, de
ouder en de volwassene in jezelf. Er is
er maar eentje die je echt bewust laat zijn, namelijk de volwassene. Als het kind of de ouder in jou aan het woord
is, kan die jou volledig gijzelen. Zij
plaatsen zich dan voluit in je vizier, waardoor ze je volledige zicht op de
werkelijkheid en het geheel benemen. In
dit geval is het de ouder, de strenge, steeds veeleisende en bijzonder
negatieve ouder. Deze ouder stuurt elke
dag boodschappen van falen, van tekort schieten, van niet goed genoeg
zijn. Perfectionistische boodschappen
ook. Maar bovenal negatief en afbrekend.
Indien de strenge ouder aan het woord is, komt het kind in jezelf
gemakkelijker naar boven. Want het kind
en de ouder, roepen elkaar op, versterken elkaar en houden je onbewust.
Haar criticaster
of ouder riep bij mij ook het kind op.
Sommige criticasters zijn uiteraard voor mij ook oude bekenden en de
hare zeker. Ergens diep vanbinnen weet
ik dat hij ook mij al meerdere keren in zijn macht heeft gehad. Het kind in mij kwam naar boven. Even was er een innerlijke discussie tussen
het kind, dat wilde weglopen, en de volwassene, die bewust wilde blijven. Ik ademde en kwam naar mijn midden. Ik voelde de tinteling van de vreugde vrij
snel opnieuw stromen door mijn lichaam.
En vroeg haar om ook de ogen even te sluiten.
Samen zochten we
de tinteling op in haar handen, voeten en lichaam en kwamen we uit bij de
spanningen in haar maagstreek. Een
typische plek waar we verkrampen als het zelfvertrouwen zakt. We bleven daar in een minuut stilte, aandacht
geven, zonder druk, zonder iets te willen veranderen. Geleidelijk aan voelde ik hoe de ontspanning
zich begon meester te maken van mezelf en van haar.
Negatieve
gedachten zijn als een diep ingesleten rivierbedding, indien we stress hebben,
schieten we in deze oude, vertrouwde maar destructieve bedding. Een gedachtegang die het eigenlijk nog erger
maakt, maar die we gebruiken om opgelost te krijgen waar we mee worstelen. Het is een poging, maar een poging die het
ons vaak nog moeilijker maakt. Het is een poging opnieuw controle over de situatie
te krijgen, spijtig genoeg is het negatieve controle en maakt het ons nog
onbewuster en moedelozer. Mijn cliënte
schoot uit haar ouder-kind en werd rustig, of wakker, het is maar hoe je het
bekijkt. Ze keek me aan met andere ogen,
met haar echte ogen, niet met de strenge ouderblik.
‘Oef zei ze, je
dacht dat het je dit keer niet ging lukken, he’ en ze glimlachte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten