Verboden gemis

Op een dag kwam Maria aan in de praktijk.  Nadat haar schroom haar enkele minuten blokkeerde, barstte ze in tranen uit.  Sorry, zei ze.  Iets wat ik trouwens raar blijf vinden, waarom excuseren mensen zich toch voor hun tranen?

Met stukken en brokken kwam haar levensverhaal tevoorschijn.  Maria zat in een heel lang en stabiel huwelijk, maar vond weinig begrip, warmte of gesprek bij haar echtgenoot.  Ze hadden samen de kinderen groot gebracht en deze gingen hun eigen weg.  Kleinkinderen hadden ze niet, hun kinderen gaven vooral voorrang aan hun loopbaan en aan een relatie zonder kinderen.  Het leven werd wat leeg en Maria en haar echtgenoot zochten een nieuwe hobby.  Ze sloten zich aan bij een vereniging voor gepensioneerden, deden mee aan verschillende activiteiten en leerden veel mensen kennen.  Vooral andere koppels.

Zo leerden ze Gaston kennen, eveneens echtgenoot in een lang en stabiel huwelijk.  Al gauw begonnen de twee koppels een vriendschap te ontwikkelen.  Ze kwamen erg goed overeen met elkaar, deden verschillende uitstappen samen en trokken steeds vaker met elkaar op.  Gaandeweg begon Maria Gaston meer en meer te waarderen.  Het was een warme, geduldige, levenslustige man, met veel humor en altijd zin in diepgaande gesprekken over gevoelens en overtuigingen.  Maria bloeide open en sprak uren met Gaston over onderwerpen waar nog nooit iemand met haar had over gesproken. 

Gaston en Maria namen elke kans aan om elkaar te zien en te spreken.  Er ontstond een heel innige vriendschap, met uren discussie.  De echtgenoten begrepen deze vriendschap niet goed, want zij hadden helemaal geen zin in deze gesprekken maar lieten hen meestal doen.  Soms geraakte de man van Maria wel geïrriteerd en riep hen toe dat het gedaan moest zijn met hun gelach en gedoe.  Maar verder werd niet tussengekomen in hun vriendschap.

Tot de dag dat Gaston ziek werd.  En nog zieker werd.  Gaston zijn hart werd zwakker en zwakker en het werd duidelijk dat de medische wereld niets meer kon doen voor hem.  Na een paar maanden vechten, is Gaston gestorven.  Maria was daar niet bij.  Ook bij de voorbereidingen van de begrafenis was Maria niet gevraagd.  Maria voelde zich verloren.

Ze had zoveel verdriet.  Gaston was haar alles.  Dat was de man die haar begreep, waar ze serieus mee kon praten en waar ze kon mee lachen.  Dat was de man die haar leven zo mooi gemaakt had, tijdens de hele periode dat ze elkaar kenden.  En nu was hij weg.

Niemand begreep haar verdriet, haar kinderen niet, haar man niet, zelfs Gaston zijn echtgenote niet.  Iedereen leek verder te gaan met zijn leven en zijn aanwezigheid amper te missen.  Alleen Maria voelde zich verlaten en mistte hem oneindig. 

Zo ontmoette ik Maria, met haar verboden gemis.  Helemaal geblokkeerd in haar rouwproces.  Nergens gewenst of begrepen met haar verdriet.  Een eerste luisterende oor, een eerste begrip voor haar verhaal en haar gevoelens.  Samen legden we de puzzel over alles wat er gebeurd was.  Samen maakten we ruimte om haar verdriet een plaats te geven.  Samen lieten we de herbelevingen toe die nodig zijn om de berg hechting te verminderen.  Elke keer een stapje.  Elke keer een stukje van de berg verdriet halen. 

Gaandeweg klaarde Maria op.  Zoals voor iedereen is het nodig om verdriet toe te laten en te kaderen.  Zo ook voor Maria.  Dat was mijn evidente conclusie.  Iedere hechting is belangrijk en pijnlijk om te lossen.  Zelfs al begrijpt niet iedereen waarom je zo verknocht bent geraakt aan een persoon of een werk of een situatie.  Onthechten is altijd nodig. 

Hoe voelt onthechten voor jou?  Lukt het jou om er tijd en ruimte aan te geven?  Of een begripvol woord te krijgen?