Samen op weg.

Regelmatig vinden mensen, die horen over mijn werk, mijn beroep raar.  Ofwel vinden ze het zwaar en niet te geloven dat je dat kan volhouden.  Ofwel vinden ze het eerder eigenaardig dat mijn luisteren betaald wordt.  En eigenlijk is dat ook zo, waarom zou een mens een professioneel luisteraar nodig hebben?  Uiteindelijk kunnen we allemaal luisteren.  Los nog van het feit dat erkenning heel belangrijk is (daarover schrijf ik zeker en vast nog een uitgebreid blog) en mensen daarvoor zelfs bereid zijn te betalen, is het best een raar gegeven dat mensen naar een therapeut gaan. 

Wat doet een therapeut eigenlijk?  Als ik deze vraag verken, met mijn hoofd en met mijn hart, dan kom ik steeds op hetzelfde punt terecht.  Een therapeut of coach of consulent, is een soort gids.  Niet meer en niet minder.  Ik zie mezelf vaak als iemand die een lantaarn vast heeft en samen op pad gaat met jou, als je dat wenst natuurlijk.  Het is ten zeerste jouw pad, niet het mijne, waarop we lopen.  En ik loop mee. 

Ik luister naar je verhaal zodat de pijn kan helen van kwetsuren uit het verleden.  Zonder deze gordijnen kan je immers je pad beter zien.  Je blik opnieuw openen voor je eigen pad.  Je pijn niet langer je de weg laten wijzen.

Je kijkt opnieuw.  En ik kijk mee.  Ik stel vragen, wat is dit pad eigenlijk?  Waarom zijn we hier?  Wat leerde je al en waar worstel je nog mee?  Waar ben je met andere woorden mee bezig op je pad naar zelfkennis en zelfontplooiing? 

Daarnaast stel ik nog meer vragen.  Is dit het juiste pad?  Ben je daar zeker van?  Wat zegt je hart?  Wat voel je?  Ik hef mijn lantaarn hoog en kijk mee of het pad niet doodloopt, of er nog paden zijn en welke je al probeerde. 

En ik besef elke keer hoe mooi, ingewikkeld en zuiver mensen zijn.  Hoe we allemaal hetzelfde zijn.  Hoe we allemaal hetzelfde verlangen.  Hoe we allemaal de paden verkennen naar ons Zelf.  Maar niet weten hoe.  Ik bewandelde en bewandel mijn eigen pad met vallen en opstaan, vaak met veel moeite maar altijd met volle nieuwsgierigheid en verwondering. 

Dus loop ik mee, op jouw pad, volop voelend, volop zoekend, volop genietend.  Want ik weet, de dag dat jij besluit dat het jouw pad is, en niet langer dat van anderen, of ze je nu pijn deden of juist negeerden, vanaf die dag, is je pad helverlicht.  En als ik even mag meelopen in jouw, wonderlijke wereld, ben ik daar geboeid en dankbaar voor. 

Dat is therapeut zijn, samen kwetsuren helen, samen zoeken naar wat er nodig is, samen je eigen zelf vinden.  Een mooi beroep he.  

En jij? Lukt het jou om je eigen pad te verkennen?