Wat indien je leven vol zit met …. Overvloed?

Er is (was) een tijd van armoede.  Als we dicht op elkaar wonen in de steden of als onze leiders onze zelfgekweekte materialen opeisen, is (was) er een tekort van voedsel om aan onze lichamelijk behoeften te voorzien.  Toen we de veiligheid van onze hutten of grotten verlieten en gingen wonen in steden of aan steden, ontstond er armoede in de huisvesting.  Te zien in sloppenwijken, waar mensen dicht op elkaar wonen en zelfs de meest basale hygiëne niet kunnen realiseren.  Toen onze (groot)ouders het zo druk hadden met overleven en ontzettend hard moesten werken, of toen zij zelf emotioneel geblokkeerd zaten door hun verleden, konden zij niet de liefde geven die ze in zich hadden om ons te helpen opgroeien en was er armoede in liefde. 

Maar wat nu met die vele mensen die helemaal niet meer in armoede leven.  Ik bedoel niet dat we plots allemaal heel rijk zijn, maar de meeste mensen, zeker in het westen, behoren tot de middenklasse.  Wij (of onze ouders of onze partner) verdienen voldoende om al het eten te kunnen kopen dat we nodig hebben, om in onze huisvesting te voorzien en tijd te hebben voor liefde.  En toch, zijn we nog nooit zo ongelukkig, boos, verbolgen en ontevreden geweest.

Zijn wij mensen wel gemaakt voor deze overvloed? 

We zijn bedolven onder het eten.  We eten teveel, gooien teveel weg, eten ongezond en willen constant vermageren.  Wij kunnen ons helemaal niet inhouden als er eten aangeboden wordt en eten tot onze maag op ontploffen staat.  Overvloed in eten, slechts een enkeling kan er mee om.

Onze huizen zijn groot en kosten ons heel veel tijd om te onderhouden.  Ze moeten opgeruimd, gepoetst en in orde zijn.  We steken uren, dagen, maanden, jaren in het inrichten en onderhouden van onze eindeloze rij spullen en onze levensruimte.  We moeten zelfs anderen vragen om ons te komen helpen.  We stoken onze aarde stuk om al onze huizen te verwarmen en putten onze natuurlijke bronnen hiervoor uit.  We delen amper nog huizen en ruimte.  Neen, overvloed in huisvesting, we kunnen er helemaal niet goed mee om.

En liefde?  We zijn zo bang dat anderen ons eten en onze spullen gaan afnemen, dat we iedereen met argus ogen bekijken.  Liefde vindt plaats in huis, hoop ik, tussen de familieleden, maar de rest van de wereld moet buiten gehouden worden.  Een muur gezet, grenzen afgemaakt.  De ‘andere’ mensen worden ontmenselijkt, zodat we recht hebben om ze pijn te doen, neer te schieten of te ontzeggen wat wij hebben.  Waar is de liefde waar we het over hadden?  Waar we tijd voor hebben?  Neen, onze overvloed maakt ons eerder paranoïa dan vrijgevig. 

In plaats van te genieten van onze overvloed en deze te delen, worden we erdoor overspoeld.   

Bedoel ik hiermee dat we onze persoonlijke grenzen moeten laten overschrijden en zomaar anderen alles laten afnemen of naar ons agressief laten zijn?  Natuurlijk niet.  Maar er is een verschil tussen menselijke afspraken maken met elkaar, of de ander ontmenselijken tot we het recht hebben om hen alles aan te doen. 

Eigenlijk geeft onze overvloed ons de kans om ons eigen zelf helemaal te leren kennen.  Het geeft ons de ruimte om boven onze basale behoeften uit te stijgen en te ontdekken wie we zijn en wat we hier komen doen.  Het helpt ons ook om te zien dat we allemaal hetzelfde zijn en hetzelfde nodig hebben.  Indien we ernaar kijken.  Indien we deze confrontatie aandurven. 

Onze overvloed geeft ons de kans en de ruimte om betere mensen te worden.  Onze angsten te overstijgen en te zien dat we overvloed en veiligheid hebben.  Dat we ons daar niet meer mee moeten bezig houden.  Dat het tijd is om verder te gaan in de evolutionaire ontwikkeling en elke mens te helpen zijn eigenwaarde te ontdekken en zijn eigen unieke talent te ontplooien. 

De tijd die er is vrijgekomen is bedoeld om van onszelf een betere versie te maken.  Om onszelf en onze omgeving te ontplooien naar het mooiste en het aangenaamste dat we kunnen nastreven, niet alleen voor onze directe omgeving maar voor het geheel. 

Ouders zijn hier elke dag mee bezig voor hun kinderen.  Om hen zichzelf te laten worden, vol zelfkennis, zelfwaardering en alle kansen om de wereld met hun talenten te verbeteren. 

Het is tijd om onze oude ideeën van schaarste te laten gaan.  Er is geen schaarste meer (bij ons).  Er is enkel nog de angst voor schaarste.  En die angst doet gekke dingen met ons.  Als je ernaar kijkt is het eigenlijk soms best grappig. 

Zonder al te filosofisch te worden is het tijd om te zien dat we klaar zijn voor een volgende fase van de mensheid.  We zijn opnieuw veilig en voorzien genoeg om onze ware aard te laten omhoog komen.  En dat is er eentje van samenwerking, liefde en groei.  Van zorgen voor elkaar en de wereld de heerlijke plaats te laten zijn die ze altijd al was. 

Dank je.